‘Jonge zorgcollega’s zoeken vaak pas hulp als ze over hun grenzen zijn gegaan’

Je begeleidt als coach jonge zorgmedewerkers. Wat houdt dit precies in?

‘Het is mijn taak om mijn jonge collega’s te helpen om te groeien in hun beroep. Het zijn vaak jongeren die net pas beginnen met hun zorgcarrière en die kunnen wel wat meer begeleiding gebruiken. Zij krijgen direct te maken met een hoge werkdruk en grote verantwoordelijkheden waarbij veel routines en protocollen komen kijken. Deze situaties leggen een te grote druk op deze jongeren. Daar komt dan ook nog eens hun bewijsdrang bij, omdat het hun eerste baan is. Ik leer ze uiteindelijk om zelf met oplossingen voor hun problemen te komen. Daarnaast richt ik mij als coach ook op motivatie en plezier in het werk hebben.’

Met welke problemen komen jonge zorgmedewerkers bij jou?

‘De meesten hebben problemen met bepaalde kennis die ze nog niet onder de knie hebben of hebben moeite met assertieve collega’s. Via de handmethode probeer ik ze op weg te helpen. Hiermee kom je erachter waar je juist in uitblinkt (de duim), waar je naartoe wil in de nabije toekomst (wijsvinger), waar je een hekel aan hebt (de middelvinger), waar je trouw aan bent (ringvinger) en waar je moeite mee hebt (de pink). Van de jongeren die ik heb begeleid hoor ik vaak terug dat ze nieuwe inzichten over hun eigen functioneren hebben gekregen. Ze ervaren meer zelfvertrouwen en voelen zich gemotiveerd om collega’s aan te spreken als dat nodig is.’

Uit onderzoek van IZZ blijkt dat steeds meer jonge zorgmedewerkers psychische hulp zoeken. Hoe zie jij dit terug in je eigen werkomgeving?

‘Ik zie dat sommige jonge collega’s het moeilijk hebben doordat ze te lang blijven rondlopen met problemen die ze niet uitspreken. Pas als ze over hun grens heen zijn gegaan, vertellen ze wat er aan de hand is en zijn ze in tranen. Zodra ze vertellen waarmee ze zitten komt er hulp in de vorm van gesprekken met collega’s, coach of een vertrouwenspersoon binnen de organisatie. Het blijft jammer om te zien dat deze jongeren eerst over hun grenzen heen gaan en pas daarna hulp willen.’

Hoe kan volgens jou de psychische problematiek van jonge zorgmedewerkers eerder aangepakt worden?

‘Naar mijn idee dient de zorg hier al zo vroeg mogelijk op in te spelen. Een betere begeleiding van startende zorgmedewerkers zou een hoop schelen. Bijvoorbeeld door een ervaren collega direct te koppelen aan de starter. Deze kan de jonge zorgmedewerker begeleiden bij zijn eerste baan en mogelijke oplossingen bespreken voor de obstakels die de starter ervaart tijdens het werk.’

Heb jij zelf ook al eens hulp moeten inschakelen?

‘Ja, ik heb mijn hulp toen thuis gevonden. Vroeger sloeg ik ook mijn pauzes over om nog wat extra taken uit te voeren. Toen kwam ik telkens uitgeblust thuis, tot onvrede van mijn man. Door samen te reflecteren kwam ik erachter dat ik de hele dag “aan” stond. Dat is niet vol te houden. Nu ik wel pauzes houd, merk ik dat ik daarna beter kan omgaan met meerdere prikkels en ben ik eigenlijk ook nog effectiever op een dag bezig omdat ik meer energie heb.’

Welke tip heb jij voor jonge zorgmedewerkers die twijfelen of ze hulp moeten inschakelen?

‘Praat met een collega waar je een veilig gevoel bij hebt. Of ga in gesprek met de vertrouwenspersoon. Je staat er als zorgmedewerker nooit alleen voor. Een passende oplossing is altijd mogelijk, maar je moet wel echt zelf de eerste stap zetten.’