Extra aandacht voor jonge zorgprofessionals bij Sint Jacob

Verpleegkundige Wendy Bijtjes (29) is met haar 32-urige werkweek een uitzondering in de zorg. Veel collega’s werken parttime. Wendy combineert haar baan bovendien met een jong gezin. “Ja, soms is het flink plannen,” lacht ze. “Vooral als ik avonden of nachten werk. Dan wordt het passen en meten.” 

Toch zit ze vandaag op tijd klaar in de JacobKliniek, een modern revalidatiecentrum van Sint Jacob in Haarlem. Ouderen verblijven hier tijdelijk, bijvoorbeeld na een operatie of beroerte. In het restaurant beneden praten revalidanten ontspannen met elkaar; verderop schuifelen cliënten met rollators door de brede gangen. Een levendige plek waar zorg, herstel en menselijkheid samenkomen. 

Wendy is wat eerder gekomen voor haar avonddienst, iets wat ze ook deed voor de bijeenkomsten van het project Behoud Jong Zorgtalent. Die vielen soms op haar vrije dag. “Gelukkig kon ik oppas regelen,” glimlacht ze. “Ik wilde er graag bij zijn. Toen ik de uitnodiging las, voelde ik me direct aangesproken. Ik heb veel jonge collega’s zien vertrekken. Door de zwaarte van het werk, of omdat ze naar het ziekenhuis overstapten. Ik dacht: als we willen dat starters blijven, moeten we ook naar ze luisteren.”

De aanpak van Behoud Jong Zorgtalent draait om het goede gesprek – over werkdruk, werkplezier en toekomstperspectief. Jongeren voeren drie verschillende gesprekken binnen hun organisatie: met een buddy, met elkaar en met een bestuurder. IZZ testte deze aanpak bij drie zorgorganisaties, waaronder Sint Jacob.

Het verloop onder jonge zorgmedewerkers is een bekend probleem. Uit onderzoek van de Onderzoekscoalitie voor de Zorg blijkt dat 37% van de zorgmedewerkers onder de 35 jaar na één jaar uitstroomt, en 57% binnen twee jaar. Ter vergelijking: bij 35-plussers is dat respectievelijk 28% en 45%. 

Bij Sint Jacob liep het traject van augustus 2021 tot april 2022 (met wat vertraging door corona). Ondanks de onderbrekingen kwamen er waardevolle inzichten naar boven. 

Coördinerend verzorgende IG Irma Bouman was als buddy betrokken. Zij zag hoe kleine misverstanden soms grote gevolgen hadden. “Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn, zoals bepaalde digitale systemen, zijn dat voor starters vaak niet. Wij kennen het hier door en door, zij komen net kijken. Eén van de uitkomsten was dan ook: stel een inwerkcoach aan die starters wegwijs maakt. 

Zorgcoördinator Jolanda Leferink leidde samen met Martijn Venus van IZZ de jongerendialogen. “De uitdaging was om het gesprek positief en oplossingsgericht te houden,” vertelt ze. “Er was ruimte voor frustraties, maar uiteindelijk draait het om: hoe gaan we vooruit? En daar kwamen verrassend goede ideeën uit.”

De aanpak wierp vruchten af. Starters voelden zich gehoord, vonden herkenning bij elkaar en ervoeren steun van hun buddy’s. Wendy bijvoorbeeld, besprak met haar buddy hoe ze om kon gaan met roosteruitdagingen. “Met twee jonge kinderen is flexibiliteit essentieel. Mijn buddy hielp me stap voor stap: eerst mailen, dan bellen, dan naar de teamleider. Dat gaf overzicht én rust. En sindsdien gaat het ook echt beter met mijn rooster. Ik merk dat mijn signaal serieus is genomen.” 

Ook het gesprek met bestuurder Eduard van Bockel liet indruk achter. “Dat hij tijd vrijmaakte en in vervolggesprekken terugkwam op wat we hadden gedeeld, maakte indruk,” vertelt Irma. “Die betrokkenheid werd enorm gewaardeerd.” Jolanda vult aan: “Het gevoel dat je ertoe doet, dat maakt het verschil. Het vergroot werkplezier én betrokkenheid.” 

Tot slot heeft Wendy nog een belangrijke tip voor jonge collega’s: “Geef je grenzen op tijd aan. Er wordt veel van je verwacht, zeker als je net begint. Maar het is echt oké om te zeggen dat je nog niet alles weet. Je hoeft niet alles alleen te doen. Zeg het als het te veel wordt en zoek actief steun.” 

Ze werpt een blik op haar horloge en staat op. “Oeps, ik moet er vandoor’. Het werk roept. De cliënten hebben haar nodig.