‘We praten niet alleen, we bewegen echt vooruit’

In een periode van fusie en verandering zocht Amarijn naar een manier om teams sterker met elkaar én met het management te verbinden. Werkdruk, personeelstekorten en versnippering maakten dat behoefte aan onderling contact en wederzijds begrip groter was dan ooit. Het traject Samen in Gesprek, gebaseerd op de aanpak InDialoog van IZZ, werd ingezet om die verbinding te versterken.

Patricia Turan, als sectormanager verantwoordelijk voor 1700 medewerkers binnen Wonen met Zorg, zag het als kans om structureel in gesprek te blijven: “Bij mijn vorige organisatie gebruikten we deze aanpak vooral reactief, als er iets speelde. Nu wilden we dat juist vóór zijn. Niet praten als het te laat is, maar met elkaar in gesprek blijven. Altijd.”

Dorien, activiteitenbegeleider bij verpleeghuis Willibrord, volgde de training tot gespreksleider en begeleidde meerdere sessies. Dat ging niet vanzelf: “In de eerste bijeenkomst was er best veel weerstand. Collega’s vroegen zich af: waarom doen we dit? Waarom geen teamoverleg in plaats van weer zo'n nieuwe sessie?”. Ze besloot ruimte te geven aan die gevoelens: “Ze mochten zeggen wat ze ervan vonden. En ik snapte dat ook: veel collega's hadden eerder meegedaan aan zulke trajecten, maar daar kwam weinig uit.”

Gaandeweg veranderde de sfeer. “In de tweede en derde bijeenkomst werd het steeds meer ontspannen. Mensen durfden meer te praten. Er ontstond echt verbinding.” Ook Alexa, verzorgende IG op locatie Binnenhaven én gespreksleider, herkende dit proces: “Weerstand was er zeker. Maar als je doorvraagt naar: ‘Waarom voel je dat?’, komen er dingen boven als: ik voel me niet gehoord, of: het levert toch niks op. Dan kun je pas echt beginnen.”

De gesprekken waren niet alleen bedoeld om te ventileren, maar juist om te komen tot concrete ideeën. Patricia: “We moeten met elkaar blijven praten, juist als de druk hoog is. Anders verlies je elkaar uit het oog. En als ik een besluit neem, moet ik weten wat dat betekent voor medewerkers. Dat hoor ik in deze gesprekken.”

Ze noemt een treffend voorbeeld van een team dat sprak over behoefte aan ‘papa/mama-contracten’: “Ik draaide het om: wat vinden júllie daarvan als team? Jullie hoeven niet op toestemming van boven te wachten en mogen dit samen regelen.” Voor het team een eyeopener: meer ruimte en zeggenschap dan gedacht.

Alexa herkent het gevoel van opluchting wanneer er écht geluisterd wordt: “Veel druk in de zorg creëren we ook zelf, door alles op te kroppen. Die gesprekken zorgden ervoor dat we eindelijk wat van die mentale last konden loslaten’’

Om te voorkomen dat het bij eenmalige gesprekken blijft, werkt Amarijn met teamplannen en klankbordgroepen. Gespreksleiders zoals Dorien en Alexa houden vinger aan de pols. Patricia: “Die opvolging is cruciaal. De punten uit de sessies moeten terugkomen in het teamplan of in het overleg. En als er iets nieuws speelt, starten we gewoon een volgende ronde.”

Naast de gespreksleiders spelen ook de PO&O-manager, de ondernemingsraad (OR), de sectorcoach en de projectmedewerker een belangrijke rol in de voortgang. Zij volgen het traject, signaleren wat goed gaat en sturen waar nodig bij. Ook de projectgroep InDialoog voor de sector, waar Patricia onderdeel van uitmaakt, bewaakt de samenhang en zorgt dat de aanpak aansluit bij de bredere koers van Amarijn.

Patricia benadrukt het belang van die samenwerking:
“Het is waardevol dat we het niet alleen vanuit één perspectief doen. Door HR, de OR, de sectorcoach en projectgroep erbij te betrekken, blijft het levend in de hele organisatie.”

Patricia neemt zelf deel aan de laatste gespreksronde bij elk team. Niet als beslisser, maar als luisterende collega: “Als je mensen spreekt en in de ogen kijkt, durven ze je sneller op te zoeken. Medewerkers zien dan: jij bent Patricia en ik kan iets bij je kwijt.” Dorien beaamt dat: “Die zichtbaarheid helpt echt. De drempel wordt lager en je voelt je eerder gehoord.”

Tot slot is er trots en waardering. Voor de inzet van collega’s, en voor het lef om het gesprek aan te gaan: “Ik vind het prachtig hoe de gespreksleiders, vaak zonder ervaring, die rol oppakken. Dat is spannend, maar ook zo waardevol”, Aldus Patricia. Ze voegt daaraan toe: “Zorgprofessionals zijn ongelooflijk bevlogen. Ondanks alles blijven ze positief. Die liefde voor bewoners is onze kracht, dat moeten we blijven koesteren.”