Af en toe voelt Bea zich net als bakker Abel uit het tv-programma Taarten van Abel, lacht ze. Daar voert Abel tijdens het bakken gesprekken met kinderen over het leven. Bea doet iets soortgelijks, maar dan met mensen met psychische klachten, bijvoorbeeld tijdens het knutselen. ‘Die gesprekken geven me zoveel energie. Ik ben altijd benieuwd naar iemands verhaal. Het is zo’n kleine moeite, maar het doet zoveel: iemand ontspant, voelt zich gehoord en gesterkt. Dat geeft mij ook weer kracht. Ik ben dankbaar dat ik zo het verschil kan maken voor mensen die het soms zwaar hebben.’
Van tegenslag naar nieuwe kansen
Bea is van nature optimistisch. Ze ziet snel mogelijkheden en weet tegenslagen om te buigen naar nieuwe kansen. Dat bleek onlangs weer toen het dagactiviteitencentrum in Nijmegen, waar ze werkt, per augustus 2024 dichtgaat vanwege de hoge kosten. ‘Dat was wel even schrikken,’ vertelt Bea. ‘Onze cliënten waren zo gehecht aan die plek. We konden het toch niet zomaar opgeven?’ Maar al snel begon ze te zoeken naar oplossingen. Ze stuurde een brief naar de directie en ging het gesprek aan.
Samen met de directie kwam er een plan. De dagbesteding verhuist waarschijnlijk naar een nieuwe locatie, mét een lunchcafé waar mensen kunnen samenkomen voor koffie, broodjes en een goed gesprek. ‘De nieuwe plek is dichter bij veel cliënten en verschillende groepen kunnen elkaar makkelijker ontmoeten. Op de oude locatie waren groepen meer gescheiden. Zo’n verandering biedt dus ook mooie kansen.’
Even op de rem
Zelfs met zo’n positieve instelling kan je veerkracht soms minder worden, weet Bea. Zes jaar geleden kreeg ze een hartinfarct. Ze dacht dat ze hersteld was, maar recent moest ze opnieuw naar het ziekenhuis met acute klachten. ‘Ze zeiden dat het stress was, maar ik voelde het zelf niet zo. Wel heb ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel en neem ik veel op me. Dit was een waarschuwing van mijn lichaam. Misschien moet ik wat vaker op de rem trappen.’
Naast de gezondheidsproblemen kreeg Bea ook privé te maken met groot verlies: haar broer overleed aan corona, haar zus aan een hartstilstand. ‘Het lukte me maar niet om dat verdriet een plek te geven. Daarom ben ik naar een psycholoog gegaan.’ Het traject, dat grotendeels werd vergoed door IZZ, gaf haar praktische handvatten om haar verdriet te verwerken. Ze begon haar gedachten op te schrijven in een dagboek en ontdekte mindfulness via de VGZ-app.
‘‘Ik kan iedereen aanraden om hulp te zoeken. Loop jezelf niet voorbij. Wij in de zorg zijn ook maar mensen. Soms heb je gewoon even ondersteuning nodig. Dat maakt echt een verschil.’’
— Bea Mooren, begeleider dagactiviteitencentrum
Een warm vangnet en zelfzorg
Bea voelt zich omringd door een warm netwerk. ‘Toen ik weer klachten kreeg, herinnerden mijn kinderen me eraan om meer rust te nemen.’ Ze ontspant door te wandelen, weekendjes weg te gaan met haar man, familie of vrienden, en creatief bezig te zijn. Ze schildert en maakt sieraden, waar ze helemaal in opgaat. ‘Dan kan ik alles even loslaten en reset ik mezelf.’
Ook haar leidinggevende moedigde haar aan het wat rustiger aan te doen. ‘Dat vind ik soms lastig,’ geeft Bea toe. ‘Ik doe mijn werk zo graag! Maar ze hebben gelijk: om goed voor anderen te zorgen, moet je ook goed voor jezelf zorgen. Gelukkig heb ik een werkgever die me altijd steunt en me helpt mijn grenzen te bewaken.’ Inmiddels voelt Bea haar kracht weer terugkomen. Haar eigen veerkracht een cijfer geven? ‘Tussen de 8 en de 9. Ik mag echt niet klagen. Ik heb het mooiste werk dat er is.’
