Rinze (75): ‘Samen hard lachen is het beste medicijn tegen stress’

‘Ik sprak laatst een oud-collega van mijn afdeling. Die had het over alle doelen die nu gehaald moeten worden om goed te presteren. In mijn tijd lag er minder nadruk op cijfers en doelen. Ook was er meer tijd om te overleggen. Mijn zoon Lars werkt in het UMC, dus ik volg de ontwikkelingen in de zorg nog van dichtbij. Het lijkt me pittig om nu te werken, met de grote personeelstekorten en corona-achterstanden. Alles moet snel, snel, snel. Terwijl het zo belangrijk is om genoeg tijd te hebben voor je patiënten.

Al zijn er ook positieve ontwikkelingen. Zoals de opkomst van thuismonitoring, waardoor je patiënten op afstand kunt volgen. Dat is efficiënt, en hoeft niet ten koste te gaan van de kwaliteit van de zorg. Een andere positieve ontwikkeling vind ik de algoritmes die kunnen inschatten hoe patiënten reageren op medicijnen.’

Alles op mijn gemak

‘Net voor mijn pensioen ging mijn afdeling van 24 naar 80 mensen. Dat was niet mijn ding, voor mijn gevoel stond ik steeds verder van de mensen af. Ik vond het dan ook niet erg om met pensioen te gaan en had me er ook wel op ingesteld.

Hoewel ik altijd met plezier heb gewerkt, vind ik met pensioen zijn heerlijk. Lekker alles op mijn gemak doen: ’s ochtends goed ontbijten, een krantje lezen, met de hond wandelen. Ik werk veel in de tuin, ben nog steeds lid van de wielerclub en doe aan zaalvoetbal. Zolang ik dat fysiek nog kan, blijf ik dat doen. Een minder leuke gebeurtenis sinds mijn pensioen, is dat mijn vrouw Marijke vijf jaar geleden is overleden. Vrij onverwachts... (korte stilte). Dat was een heftige periode, ja. We hadden nog zoveel mooie plannen samen.’

Stabiele thuissituatie

‘Ik heb altijd veel steun gehad aan Marijke. Zij was verpleegkundige, maar besloot om de eerste tien jaar voor de kinderen te zorgen. Die stabiele thuissituatie was fijn. Ik maakte lange weken, volgde opleidingen en zat in allerlei verenigingen. Dat was alleen mogelijk door mijn thuissituatie. Als ik thuiskwam, werd ik goed opgevangen en kon ik ontspannen. Ik realiseer me dat ik daar geluk mee heb gehad.

Als leidinggevende drukte ik mijn medewerkers ook op het hart te zorgen dat privé en werk in evenwicht waren. Ik geloof er heilig in dat als mensen het thuis op orde hebben, ze meer ontspannen naar hun werk gaan. Dus als ze graag parttime wilden werken, of vier keer negen uur, maakte ik daar ruimte voor. En als ik merkte dat mensen zich vaker ziekmeldden, informeerde ik of ik iets voor ze kon betekenen.

Wat ik daarnaast belangrijk vond als leidinggevende was teambuilding. Daar maakte ik tijd voor vrij. Zo gingen we jaarlijks wadlopen met veertig man. We waren er voor elkaar. Als een van ons net een heftige reanimatie had meegemaakt, gingen we samen een glaasje wijn drinken om het los te laten. Dat bindt. Hoe ik verder mentaal fit bleef? Door elke dag op de fiets naar het werk te gaan. Heerlijk, even mijn hoofd leegmaken. Ook werkte ik toen al veel in mijn moestuin en heb ik altijd veel gesport.'

Tip voor jonge zorgmedewerkers

'Mijn tip voor jonge zorgmedewerkers: zorg goed voor jezelf, maar ook voor je collega’s. Heb wat voor elkaar over. Is er iemand ziek, val dan voor elkaar in. Jullie hebben hetzelfde doel en moeten het samen doen. Daar profiteert iedereen van: jijzelf, je collega en de patiënt. En vergeet niet te relativeren. Af en toe samen hard lachen is het beste medicijn tegen stress.’

Lees ook:

Hans (68): ‘Het leven is meer dan alleen maar werk’

Maaike (77): ‘Ik heb het gevoel dat we vroeger stressbestendiger waren’