‘Komt het wel goed met jou mama?’
Anderhalf jaar nadat ze corona kreeg, werkt Daniëlle Ketelaars nog steeds aan haar herstel. De impact van het coronavirus op haar leven én dat van haar gezin is groot. Beide dochters gingen in zelfisolatie, uit angst om hun moeder opnieuw te besmetten.
Naam: Daniëlle Ketelaars (49) en Emma. Op de achtergrond echtgenoot Maarten en jongste dochter Veerle.
Functie: kinderdiabetesverpleegkundige bij het ETZ
Overleven
‘Uitgeblust en moegestreden voel ik me. Achteraf was het misschien ook wel te veel. In maart 2020 werd ik ziek, en in januari 2021 ging ik weer drie dagen per week volledig aan het werk. Plus twee dagen revalideren, om me fysiek en mentaal weer beter te voelen. Daar moest ik na een paar maanden mee stoppen. Bij het revalidatiecentrum zeiden ze dat ik thuis vooral leuke dingen moest doen. Maar daar had ik geen energie voor. Ik was aan het overleven.’
Laatste zetje
‘Afgelopen april ging het licht uit. Hoofdpijn, concentratieproblemen, oorsuizen, misselijkheid, transpireren bij de geringste inspanning. Mijn man heeft me van mijn werk opgehaald, ik kon niet meer. Niet fit liet ik me toch vaccineren. Het beetje energie dat ik nog had, glipte tussen mijn vingers weg. Doodziek was ik ervan. Ik was al omgevallen, die vaccinatie gaf me het laatste zetje.
Voor de tweede keer zit ik volledig in de Ziektewet. Vorig jaar, toen ik besmet raakte met corona, was ik daar heel erg mee bezig. Na een jaar kort het UWV je immers op je salaris. Van mijn leidinggevende en collega’s kreeg ik toen veel steun. Maar dat voorkwam niet dat ik me vaak schuldig voelde en over mijn grenzen heenging. Intussen heb ik echter zo diep gezeten: in het ergste geval lever ik salaris in. Mijn gezondheid gaat boven alles.’
‘Mijn jongste dochter dacht dat ik doodging’
Bezorgdheid
‘Nooit meer wil ik die bezorgdheid in de ogen van mijn kinderen zien. Iedereen was ziek, mijn ouders, broer, zussen, hun kinderen, mijn man en kinderen. Mijn moeder werd opgenomen op de ic. We konden geen afscheid van haar nemen. Mijn vader van 86, ook doodziek, moest alleen thuisblijven. Onbeschrijflijk was het, het verdriet en de zorgen om mijn moeder en vader. Gelukkig knapten ze allemaal op, behalve ik. “Komt het wel goed met jou mama?”, vroegen mijn kinderen. De jongste dacht dat ik doodging. Natuurlijk zei ik ja. Maar soms ging ik er zelf aan twijfelen.’
Hechter gezin
‘Om mij te beschermen, hadden mijn kinderen lange tijd geen sociale contacten. Emma durft pas sinds kort weer vriendinnen te ontmoeten. En Veerle heeft grote moeite met de versoepelingen. Op een terras zul je haar waarschijnlijk nog niet zien. Ik gun ze een ander studentenleven, maar corona is de wereld nog niet uit. Het is een heftig virus, daarom deel ik mijn verhaal. Toch heb ik er vertrouwen in dat we er als gezin uitkomen. We zijn nog hechter geworden.’
