‘Laatste wat ik wil, is mijn vak opgeven’
Monique van Gool is nog maar net 50 als blijkt dat ze artrose heeft. Ze is verzorgende in de thuiszorg. In het begin werkt ze nog wel eens “door de pijn heen”. Dat doet ze niet meer, want ze wil maar één ding: in de zorg blijven. Ze schafte zelf hulpmiddelen aan en maakte afspraken met haar manager en collega’s.
‘Steeds vaker had ik last van pijn en stijfheid. In mijn handen en in mijn duimen. Ook mijn knieën kraakten al jaren en dat werd steeds erger. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die verwees me door. Na een echo en een MRI-scan bleek wat er aan de hand was. Volgens de specialist ben ik te jong voor een knieoperatie. Het enige wat ik kan doen, is me aanpassen en luisteren naar mijn lichaam. Ik ben gestopt met hardlopen en neem vaker de lift. Tijdens mijn werk in de thuiszorg liep ik veel trappen, dat was te belastend voor mijn knieën. Een ergotherapeut gaf me advies hoe ik mijn werk anders kon doen.
Oplossingen zoeken
Toch kreeg ik in mijn dagelijkse werk steeds meer last van de artrose. ’s Morgens sta ik vroeg op om op gang te komen. Mijn hele lichaam voelt stijf. Anderen zien de pijn niet. Zelf vind ik het ook lastig om mijn klachten te bespreken. Heel veel dingen kan ik nog wél, maar lange steunkousen aan- en uittrekken, dat gaat echt niet meer. De planners zetten me nu niet meer in bij zorgvragers met steunkousen tot aan de liezen. Ook andere handelingen die in de thuiszorg dagelijks voorkomen, werden te pijnlijk. Ik kocht daarom zelf hulpmiddelen om deksels van potten te draaien en huidplak voor stoma’s te knippen. Op die manier kan ik ook weer medicijnen uit de strip drukken, breken en malen. Van mijn werkgever kreeg ik speciale handschoenen voor het aan- en uittrekken van steunkousen. Die gebruik ik voor korte steunkousen.
Geswitcht van baan
Mijn werk was te belastend en mijn werkgever vroeg me op een gegeven moment te kijken of ik iets anders kon gaan doen. Daarna hoorde ik via een collega over een interne vacature bij een verpleeghuis. In die functie zou ik mijn uren in drie dagen kunnen maken in plaats van vijf. Na een mail mocht ik drie weken meelopen. Ik wilde graag weten of ik het werk met mijn artrose echt aankon. Sommige collega’s kende ik nog. Ik had ooit al eens op die afdeling gewerkt. Ze reageerden positief toen ik vroeg of ze me wilden helpen, als dat later vanwege de artrose nodig mocht zijn. Ook met de leidinggevende klikte het. Aanpassingen in mijn werk zijn bespreekbaar. Sinds oktober 2019 werk ik niet meer als wijkziekenverzorger, maar als verzorgende in het verpleeghuis. En mijn etui met hulpmiddelen? Die ging uiteraard mee!’
Meer over fysieke belasting
- Monique van Gool zoekt naar praktische oplossingen op het werk, vanwege pijnklachten door artrose. Wil jij je fysieke klachten ook aanpakken? Ons thema fysieke belasting helpt hierbij.
- Monique hield zich in coronatijd aan de maatregelen, ook al protesteerden haar vingers. Lees in het coververhaal van online special de Zorg hoe het virus haar dag en nacht bezig hield.
