‘Ik begon in het ziekenhuis als portier. Tijdens de nacht was het vaak rustig. Dan doodde ik de tijd met het inschrijven van nieuwe patiënten. Dat ging toen met een ponsmachine. Ik was er blijkbaar goed in: ik mocht op de opnameafdeling komen werken. Ik startte er als medewerker, en zwaaide af als afdelingshoofd. Toen was ik zestig. Dat kon in die tijd nog.

Improviseren

Bij opnames was het altijd improviseren, dat lag mij wel. Zeker bij spoedgevallen. Zo heb ik eens twee kraamzorgkamers gebruikt voor mannen met een liesbreuk. Dat vonden ze wel interessant. Met de coronacrisis is dat improviseren ook de orde van de dag. Programma’s worden omgegooid, afdelingen anders ingericht. Je hebt je eigen patiënten én coronapatiënten. Enorm zwaar, maar ik had dat best willen meemaken.

Elke nacht wakker

Na veertig jaar stoppen met werken was zó vreemd. Het duurde maanden voor de routine uit mijn systeem was. Ik ben dan ook altijd betrokken gebleven. Toen mijn vrouw ziek werd, was ik ineens mantelzorger. En toen zij overleed, ben ik vrijwilliger geworden in haar verzorgingshuis. Een potje kaarten, de krant voorlezen. Dat kan nu even niet door corona. Ik hoop dat ik er snel weer naartoe kan. Ik ben niet bang voor het virus, hoor. Ik houd me aan de regels, ik wandel en fiets en spring graag wat bij in het bedrijf van mijn zwager. Voor de stortvloed aan informatie heb ik me afgesloten, ik wacht het gewoon af. Wat me wel zorgen baart, is mijn slaapprobleem. Vijf jaar geleden belandde ik zelf in het ziekenhuis met hoge koorts. Elke nacht tussen 02.00 en 02.30 uur werd er bloed geprikt. Nog altijd word ik elke nacht om die tijd wakker. ’s Ochtends ben ik niet uitgerust. Ik slik slaapmedicatie, maar zou dat liever niet doen. Ik ben erg benieuwd of mensen dit herkennen: slecht slapen na een ziekenhuisopname. Dan hoor ik dat graag even per e-mail!’

Vragen of reageren? Stuur een e-mail naar info@stichtingizz.nl